اقلام غذایی که معمولاً به عنوان میوه خشک مکعبی سنتی شناخته می شوند.
عمدتاً به عنوان میوه های کامل یا خرد شده تعریف می شوند که پس از یک فرآیند گرما، مانند خشک کردن در آفتاب یا خشک کردن با هوای گرم، خشک شده اند.
اینها شامل کشمش، آلو خشک و انجیر است. خرما نیز گنجانده شده است، حتی اگر برخی از انواع آن خشک نشده باشند، اما هنوز رطوبت طبیعی کمی دارند.
اشکال کمتر شناخته شده میوه خشک شامل سبزیجات کم آب (فلفل خشک یا گوجه فرنگی) است.
در حالی که میوه های خشک شده با شکر و آب میوه های تبخیر شده، محصولات کم آب با رطوبت بسیار کم، میوه های خشک سنتی محسوب نمی شوند.
این محصولات، و همچنین محصولات هیدراته شده، مانند آب آلو یا رب گوجه فرنگی بازسازی شده، از دسته بندی میوه خشک در پرسشنامه های رژیم غذایی و آمار تجارت اجتناب می کنند.
مقادیر تولید بر اساس داده های قابل ردیابی از گزارش های تجاری رسمی است و بنابراین ممکن است حجم واقعی تولید را به میزان قابل توجهی دست کم بگیرد.
به عنوان مثال، برآورد جهانی محصول خرما بیش از 8 میلیون تن است بزرگترین تولید میوه خشک را تا حد زیادی فراهم می کند.
با این حال، تنها حدود 12 درصد از خرماهای برداشت شده برای تجارت شرطی شده و در آمار رسمی گنجانده شده است.
در حالی که بقیه برای تهیه شربت، خوراک ذخیره، پوشش های محافظ یا مصرف محلی استفاده می شود.
به طور طبیعی، بیشترین مصرف سرانه میوه های خشک در منطقه شمال آفریقا/خاورمیانه، منطقه اصلی کاشت نخل خرما است.
بنابراین، مصرف سرانه خرما در برخی از کشورهای عربی ممکن است بیش از 30 کیلوگرم در سال باشد.
در ایالات متحده، تنها حدود 7٪ از جمعیت عمومی مصرف روزانه میوه های خشک سنتی را گزارش کردند.
اروپایی‌ها فقط گاهی اوقات میوه‌های خشک مصرف می‌کنند، به طوری که بیش از نیمی از پاسخ‌دهندگان در برخی کشورها، مانند هلند، ادعا می‌کنند که هرگز میوه‌های خشک نمی‌خورند.
اگرچه ممکن است به طور منظم محصولات حاوی میوه‌های خشک مانند غلات یا کلوچه‌ها را مصرف کنند.
همانطور که انتظار می رود گیاهخواران میوه های خشک را بیشتر از غیر گیاهخواران مصرف می کنند.
در کشورهای غربی، انواع میوه های خشک مصرفی متنوع است و کشمش سرب را حفظ می کند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.