کفش‌ها از اولین تاریخ بشر مورد استفاده بوده‌اند، یافته‌های باستان‌شناسی از کفش‌های کامل به دوران کالکولیتیک (حدود 5000 سال قبل از میلاد) برمی‌گردد.
رومی‌ها لباس و کفش را نشانه‌های مسلم قدرت و موقعیت در جامعه می‌دانستند.
بیشتر شهروندان رومی کفش می‌پوشیدند، در حالی که برده‌ها و دهقانان گاهی اوقات پابرهنه می‌ماندند.
کفش کشتی بچه در رنگبندیهای بسیار زیبا و دلنشین به افراد ارائه می گردد.
در قرون وسطی شاهد ظهور کفش های پاشنه بلند بود که با قدرت و میل به بزرگتر به نظر رسیدن از زندگی همراه بود و آثار هنری آن دوره اغلب پاهای برهنه را به عنوان نمادی از فقر به تصویر می کشیدند.
تصاویری از اسیران مانند زندانیان یا بردگان از همان دوره تا قرن هجدهم، افراد را تقریباً به طور انحصاری پابرهنه نشان می‌دهد، در این تضاد با مشارکت کنندگان غالب صحنه.
مقاماتی مانند دادستان ها، قضات و همچنین صاحبان برده یا تماشاگران منفعل معمولاً با کفش به تصویر کشیده می شدند.
در طول قرون وسطی، مردان و زنان پاتن می پوشیدند.
که معمولاً به عنوان سلف کفش های پاشنه بلند مدرن دیده می شود.
در حالی که طبقات فقیر و پایین در اروپا، و همچنین بردگان در دنیای جدید، معمولاً پابرهنه بودند. 3] در قرن 15، chopines در ترکیه ساخته شد و معمولا 18-20 سانتی متر (7-8 اینچ) ارتفاع داشت.
این کفش ها در ونیز و در سرتاسر اروپا به عنوان نمادی از وضعیت که ثروت و جایگاه اجتماعی را آشکار می کند، رایج شد.
در طول قرن شانزدهم، خانواده سلطنتی مانند کاترین دو مدیچی و مری اول از انگلستان شروع به پوشیدن کفش های پاشنه بلند کردند تا آنها را بلندتر یا بزرگتر از حد معمول نشان دهند.
تا سال 1580، مردان نیز آنها را می پوشیدند، و ممکن است فردی با اقتدار یا ثروت به عنوان پاشنه بلند توصیف شود.
در جامعه مدرن، کفش های پاشنه بلند بخشی از مد زنانه است و در کشورهای خاصی در سراسر جهان رواج دارد.
