دو عدد موز اصفهان با گلابی و سیب لکه های کوچک قهوه ای روی پوست نشان می دهد که این دو میوه کاملا رسیده و ایده آل برای مصرف هستند.
طعم و ساختار بسیاری از انواع موز تحت تأثیر دمایی است که در آن می رسند و درجه رسیدگی آنها تأثیر می گذارد: میوه هایی که برای مدت طولانی و در دمای بالاتر رسیده باشند قوام کمتری دارند و شیرین تر از آنهایی هستند که نارس تر هستند.
در محیطی سفت تر یا دارای تهویه رشد می کند که در نتیجه سفت تر و کمتر خوش طعم خواهد بود.
رنگ پالپ از سبز به زرد تبدیل می شود و در مرحله پیشرفته بلوغ، لکه های قهوه ای مربوط به تجمع قندها را نشان می دهد.
سطح رسیدگی نیز از رنگ پوست قابل مشاهده است: در موز نارس به سمت سبز گرایش پیدا می کند، در موزهای نارس زرد تیره با لکه های قهوه ای کوچک در موزهای بسیار رسیده، زرد روشن در بقیه موزی که در بخش تجاری رایج است.
موز معمولاً در فصل بهار/تابستان محل خود نیمکره جنوبی می رسد. تمایل این میوه به رسیدن حتی پس از چیدن از گیاه مشخص است: این فرآیند به دلیل انتشار اتیلن توسط خود موز است و به طور کلی تمام میوه های به اصطلاح اقلیم را مشخص می کند.
اگرچه در مورد موز این پدیده به ویژه مشخص است. این پدیده توسط دماهای بالا تسریع می‌شود که بر تولید بیشتر اتیلن، کاهش تهویه و حضور سایر میوه‌های اقلیم مانند سیب، گوجه‌فرنگی یا سایر موزها در نزدیکی آن تأثیر می‌گذارد.
در برخی از فرآیندهای صنعتی، موز را در محیطی بدون تهویه و در تماس با اتیلن تولید شده مصنوعی قرار می‌دهند تا سرعت رسیدن را افزایش دهند و در نتیجه میوه‌های شیرین‌تری در زمان کمتری به دست آورند.
موز به طور طبیعی دارای رادیواکتیو خفیفی است، که بیشتر از سایر میوه ها به طور کلی، به دلیل محتوای پتاسیم بالای آن ، و در نتیجه محتوای نسبتاً زیاد پتاسیم 40 ، که به طور طبیعی با پتاسیم مخلوط می شود، بیشتر است.
گاهی اوقات به دوز تابش معادل موز برای انتقال سطوح خطرناک رادیواکتیویته اشاره می شود.
