مدت ها قبل از اینکه اروپایی ها رابطه عاشقانه خود را با شکلات داماس آغاز کنند، اولمک ها، مایاها و آزتک ها شیفته دانه های کاکائو بودند.
این تمدن های باستانی از این حبوبات گرانبها به خدایان خود هدایایی می کردند و از آنها به عنوان پول استفاده می کردند.
چقدر برای کلمب ناامید کننده بود که فهمید این “بادام” (همانطور که اسپانیایی ها آنها را نامیده اند) واحد پول محلی است تا طلایی که او آرزویش را داشت. با این حال، با گذشت زمان، اروپایی ها مطمئناً متوجه خواهند شد که این لوبیا چقدر می تواند ارزشمند و خوشمزه باشد.
قرن‌ها قبل از اینکه اولین بار شکلات، کاکائو یا کاکائو را بچشیم، به عنوان یک نوشیدنی مخلوط می‌شد البته با پذیرایی ترکیبی. اما به دور از اینکه نوشیدنی شیرینی باشد که امروز می شناسیم، نسخه مایا کاملاً خوش طعم بود.
دانه های کاکائو را با ذرت آسیاب و سپس با آب مخلوط کردند. همچنین می‌توان آن را با فلفل دلمه‌ای، وانیل و «گل گوش» درختی از خانواده سیب‌های کاستارد، که طعم تند شبیه فلفل سیاه یا گاهی دارچین دارد) طعم‌دار کرد. سپس مخلوط شکلات از ارتفاع بین دو ظرف ریخته شد تا یک نوشیدنی کف کند. آزتک‌ها این نوشیدنی را با افزودن پودر فلفل قرمز و آکیوت که رنگ قرمز مایل به قرمزی به نوشیدنی می‌دهند، تزیین می‌کنند. گاهی اوقات آنها حتی مایع را می جوشانند تا یک نسخه اولیه از شکلات داغی که امروز می شناسیم ایجاد کنند.
در ابتدا بازدیدکنندگان اروپایی در قرن شانزدهم در مورد فضیلت های شکلات متقاعد نشدند، به طوری که جیرولامو بنزونی ایتالیایی در سال 1575 اعلام کرد که “به نظر می رسد بیشتر نوشیدنی برای خوک ها است”. گرچه در غیاب شراب، خود را مجبور به نوشیدن آن کرد و در پایان به این نتیجه رسید که «بدن را سیر و شاداب میکند».
