عسل محصولی است که می توان آن را در نوع خود منحصر به فرد تعریف کرد.
اما در طبقه بندی 7 گروه غذایی اساسی که توسط INRAN، موسسه ملی تحقیقات غذا و تغذیه انسان تقسیم شده است، قرار نمی گیرد.
با این حال، این یک غذا نه کمی جالب است.
عسل چهل گیاه طبیعی دارای خاصیت درمانی بسیار زیادی می باشد و کیفیت خوبی دارد.
در واقع، این یکی از معدود شیرین کننده های طبیعی است (یعنی در حال حاضر موجود و بدون هیچ نوع پردازشی) که حاوی کربوهیدرات های ساده در مقادیری مشابه قند سفره است.
کربوهیدرات های اصلی عبارتند از:
فروکتوز برای حدود 38٪ از حجم کل
گلوکز برای حدود 31٪ از حجم کل
در عمل، تمام کربوهیدرات ها، از جمله کربوهیدرات های “ثانویه” که ذکر نشده است، 82-83٪ از حجم کل، 95٪ از بخش خشک را تشکیل می دهند و 99٪ از کل انرژی دریافتی را پوشش می دهند.
در مقایسه با شکر، عسل حاوی آب بیشتری (حدود 17-18٪) و فروکتوز آزاد است.
چگالی انرژی آن تقریباً 25٪ کمتر است و شاخص گلیسمی که از 31 تا 78 متغیر است، به طور متوسط کمتر است.
گویی این کافی نیست، عسل حاوی ویتامین ها، نمک های معدنی، آنتی اکسیدان ها و آنتی باکتریال هایی است که کاملاً به قند سفره بی ارتباط هستند.
با این حال، تردیدهایی در مورد عملی بودن استفاده از عسل در مقایسه با ساکارز دانه ای وجود دارد.
اول از همه، عسل وزن مخصوص کمتری نسبت به شکر دارد، یعنی حدود 1400 گرم در لیتر در مقابل حدود 1600 گرم در لیتر.
این به این معنی است که یک واحد عسل “باید” از نظر بصری فراوانتر از قند باشد، اما تفاوت در 5 یا 10 گرم قطعا خیلی واضح نیست!
همچنین باید تاکید کرد که عسل (به دلیل شیوع فروکتوز) باید دارای قدرت شیرین کنندگی آنالوگ یا بالاتر از شکر باشد.
در واقع، در عمل، این ظرفیت شیرین‌سازی برای همه به خوبی قابل توجه نیست.
